INTERVIEW
Beschrijf eens hoe je je voelde op school en tijdens de
lessen voordat je de diagnose van ADHD kreeg?
Ik dacht
daar eigenlijk nooit over na. Ik was gewoon mijzelf. Maar tijdens de lessen had ik weinig concentratie, was
ik snel afgeleid, zocht ik steeds iets om mee
te prullen. Dromen, aan heel veel denken wat ik op dat moment zou willen doen in plaats van in de klas op eens
stoel te zitten. Eigenlijk gewoon uitkijken
naar alle dingen die niets met school te maken hadden.
Hoe reageerden andere leerlingen en de leerkrachten dan op
jouw gedrag?
De
leerlingen vonden dit vaak grappig, vooral wanneer ik uit de lucht kwam vallen met onverwachte linken die
niemand anders maakte. Zij begrepen vaak niet
van waar deze linken kwamen maar als ik iets hoor, dan denk ik daar meteen over na en leg ik vaak verbindingen met andere
dingen. Bijvoorbeeld als ik het woord ‘pen’ hoor, dan zou ik aan een
inktvis denken. ‘Pen, inkt, inktvis, ..’. En dit deden weinig andere leerlingen, zij maakten vaker linken met
dingen die rechtstreeks uit de
boeken kwamen.
Om te
begrijpen ging ik ook vaak diep nadenken en stelde ik veel vragen wat de leerkrachten vaak vervelend vonden. Dan kwam
er op mijn rapport te staan dat ik
“teveel vragen” stelde, wat ik eigenaardig vond, zeker in een klas met slechts
3 leerlingen. Maar deze vragen
stelde ik omdat ik heel diep over de leerstof nadacht,
vaak te diep voor de leerkrachten, want dit paste niet meer binnen hun lesvoorbereidingen.
Had je dan het gevoel dat de leerkrachten niet genoeg geduld
hadden om dingen uit te leggen?
Soms wel.
Andere dingen wisten ze soms ook gewoon niet omdat dit niet op hun papieren stond en ze zo geen vragen
verwachtten. Of ze hadden geen zin om op de
vragen in te gaan omdat deze van mij kwamen en ik naast de vragen ook wel vaak rumoerig was en andere kon afleiden met
mijn gedrag, onbewust ..
Merkte je een verschil in de houding van leerkrachten en
leerlingen na de diagnose van ADHD?
Niet echt …
Stel dat je zelf les kon geven, wat zou jij dan meenemen uit
je ervaringen om met ADHD’ers om te gaan? Wat missen de leerkrachten nu vaak
volgens jou?
Ervaring,
inleveingsvermogen en soms ook de goesting denk ik. Maar moest ik zelf les geven denk ik dat het voor mij
anders zou zijn. Doordat ik me hierin kan inleven
zou ik op een andere manier reageren. Ik denk dat leerkrachten te vaak gefocust zijn op de 50 minuten les geven
en wat er in hun voorbereiding staat, zonder
ergens dieper op in te gaan. Ze gaan hier weinig flexibel mee om. Misschien door een gebrek aan passie voor
hun job. Wat zeker niet wil zeggen dat alle
leerkrachten zo waren. Zo heb ik ook
leerkrachten gehad die door de grote variatie
aan werkvormen en interactie in hun lessen mij echt konden motiveren.
Ik kan dan
ook zeggen dat ik twee soorten leerkrachten heb ervaren. Die leerkrachten die doen wat in hun jaarboek
staat, aanleren wat leerlingen van een bepaalde leeftijd moeten kunnen. En
leerkrachten die hun leerstof linken aan de realiteit
en het nut van de leerstof aantonen. Hierdoor geraakte ik ook veel meer gemotiveerd.
En veranderde de situatie thuis?
Door de
diagnose van ADHD gingen mensen anders met me om. Ze reageerden vaak minder opvliegend, maakte me op een
andere manier attent op mijn drukke gedrag,
toonden meer begrip. Maar ik denk ook dat dit komt omdat ik thuis geen medicatie wilde nemen en gewoon mezelf
wilde zijn. Dit deed ik enkel bij vakken waar
ik me moest concentraten en weinig inlevingsvermogen nodig had zoals wiskunde of chemie. Maar bij
bijvoorbeeld een vak als geschiedenis vond ik het nemen van medicatie een remming.
Wat vind je zelf van het ‘label’ ADHD?
Dat
interesseert me eigenlijk weinig. Het hebben van ADHD verandert weinig in mijn leefwereld of gedrag. Het is vooral de
maatschappij dat op alles wat psychisch
is een negatief label plakt. Als iemand met een gebroken pols naar de dokter gaat vinden ze dat normaal
maar als iemand naar de dokter gaat omdat die
niet goed kan denken of anders denkt, dan is dat een taboe. Terwijl deze mensen ook gewoon geholpen moeten worden.
In dat
opzicht heb ik door het hebben van ADHD ook een bredere kijk gekregen op de wereld. Kan ik dingen beter begrijpen.
Ik ben dus eigenlijk blij met het hebben
van ADHD. Het is een deel van mij, geeft me energie om dingen te doen en anderen te motiveren en de wereld te
relativeren. ADHD is in mijn geval een privilege.
Het maakt het soms lastig om te studeren maar studeren is dan ook niet het belangrijkste in mijn leven.
Iemand die
me ook erg helpt bij het studeren en relativeren is “Prince Ea”. In het bijzonder met volgend filmpje.
Interview afgenomen bij Yves Jageneau, 20j, student sport en
beweging en diagnose ADHD sinds hij 17j was.